Ga je mee verdwalen? | Tales of the Silk Road
16143
post-template-default,single,single-post,postid-16143,single-format-standard,ajax_fade,page_not_loaded,,qode-theme-ver-9.4.1,wpb-js-composer js-comp-ver-4.12,vc_responsive

Tales of the Silk Road

Tales of the Silk Road

Oezbekistan, het land met zoveel tot de verbeelding sprekende medrassas, moskeeën, minaretten en pleinen. Oasestadjes waar je je in de oude kern soms even helemaal terug in de tijd waant. Als je met je ogen knippert veranderen de souvenirverkopers in oude kooplieden die, al theedrinkend, zijde, muskus en porselein aan de man proberen te brengen. De auto’s worden kamelen en ezels, bepakt met allerhande waar voor de rest van de reis. En je kunt de geur van wierrook en open vuren bijna ruiken. Onze reis door dit land, en daarmee Centraal Azië, zit er bijna op en we hebben het gevoel echt even een kijkje te hebben genomen in de geschiedenis van de Zijderoute.

De reis begon in Tashkent, een stad die vooral gekenmerkt wordt door brede straten, het ene immense gebouw na het andere, standbeelden, fonteinen en grote parken. En nog weinig sporen van de oude handelsroute. Het heeft wel wat weg van Almaty, al komt groot, groter, grootst hier nog meer tot uiting dan daar. Vooral Amir Timur, een 14e eeuwse krijgsheer die het Timoerdische rijk (vroegere Oezbekistan) stichtte, wordt hier vaak geëerd met een standbeeld. Er valt weinig te kronkelen en verdwalen in de straten, maar we vermaken ons toch uren met het rondlopen en verwonderen over zoveel megalomanie (als dat een woord is). En soms zit er ineens een onverwacht pareltje tussen zoals het oude Romanov paleis, voorheen de residentie van prinsen en nu de plek waar de minister van Buitenlandse zaken zijn gasten ontvangt. Of de Oezbeekse ramblas met schilders en hun schilderijen in de schaduw van hoge platanen.

We pakken de Afrosiyob (de eerste hogesnelheidstrein van Oezbekistan) van Tashkent naar Samarkand. Iets meer dan twee uur verruilen we de grootstadse taferelen voor plattelandse vergezichten over landbouwvelden, hier en daar groene heuvels, verdorde katoenplantages en zo nu en dan een ezel die middenin een veld gewoon een beetje staat te staan. Zouden de mensen die hier wonen ook profiteren van alle grootdoenerij van de hoofdstad? Tot dan toe is het ons opgevallen dat er hier veel meer politie in het straatbeeld te zien is dan op de plekken waar we hiervoor waren, zo ook langs het spoor. Zichtbaar en waarschijnlijk ook onzichtbaar gewapend staan de agenten stoïcijns voor zich uit te staren. We hebben ons paspoort al vaak moeten laten zien, zowel in de metro van Tashkent als voordat we aan boord gingen van de trein. Gelukkig geen problemen tot nu toe en met een glimlach of knik mogen we telkens doorlopen.

Aangekomen in Samarkand installeren we ons in ons guesthouse met mooie tapijten op de vloer, deuren met uit hout gesneden panelen en uitzicht op een van de mooie mausoleums van de stad, die van Amir Timur. Samarkand is misschien wel de bekendste stad van de Zijderoute, al heeft ook hier de tijd zijn werk gedaan en is die oude sfeer slechts op een paar plekken nog te proeven. Maar daar waar die oude tijden herleven, stap je ook ineens een andere wereld binnen. Zoals bij de de Registan, een magisch plein met drie medrassas, Islamitische scholen, uit vroegere tijden. De Ulug Bek (vernoemd naar de bouwer, Timurs kleinzoon) gebouwd tussen 1417- 1420 ten tijden van Amir Timurs heerschappij en de middelste en rechter gebouwd in de 17e eeuw. Kippenvel all over als we voor deze indrukwekkende bouwsels staan, wat ontzettend mooi! Hoewel het er dan al niet heel erg druk is, besluiten we ’s avonds nog een keer te gaan en we zitten een hele tijd als een van de weinigen te genieten van deze mystieke plek. En de volgende ochtend voor zonsopkomst, voor de regen de dag in grijstinten hult, weer. We komen er iedere dag dat we in Samarkand zijn een paar keer en iedere keer zien we weer nieuwe details, zowel aan de buitenkant als aan de binnenkant.

Een regenachtige dag tussendoor dwingt ons om het even rustig aan te doen, niet verkeerd.  We genieten van de huiselijkheid van ons guesthouse, zo fijn om dit soort plekjes te treffen. Verder lopen we de Joodse wijk in, zien verschillende mausolea en een grote begraafplaats waar vriendelijke gezichten je vanaf de foto’s op de graven aankijken. Ook bezoeken we, een beetje onverwacht, samen met rijen Oezbeken de plek waar Karimov ligt ‘opgebaard’ (bedekt met allemaal witte bloemen) totdat hij bijgezet wordt in het Shah-i-Zinda mausoleum (“de tombe van de levende koning”). Het mooiste mausoleum van Samarkand, waar we heel veel mensen af en aan zien lopen om er te bidden. Hierbij gaat een man voor in gebed, vouwen zijn toehoorders hun handen als een boek en ‘wassen’ daarna hun gezicht met de handen. Er wordt gezegd dat o.a. Qusam ibn-Abbas er begraven ligt, een neef van de profeet Mohammed. Karimov, eerste (zeer autoritaire) president sinds de onafhankelijkheid van Oezbekistan vindt duidelijk dat hij in die orde thuis hoort…

Na Samarkand voelt het alsof de geschiedenis van de Zijderoute steeds een beetje meer tastbaar en zichtbaar wordt. Bukhara en Khiva hebben beiden een goed bewaard gebleven oude stadskern, al zie je wel duidelijk dat deze plekken meer aandacht en onderhoud krijgen dan de delen er om heen. Bovendien struikel je over de souvenirwinkeltjes, wat begrijpelijk, maar tegelijkertijd ook een beetje jammer is. Het spreekt tot de romantische verbeelding om door de straten te struinen, maar toch ben je je er van bewust dat de geschiedenis van de Zijderoute ook gekenmerkt wordt door slavernij en andere wreedheden. En dat als je leest over het hedendaagse regime, er zeker meer schuil gaat achter de mooie zandstenen muren dan wij tijdens zo’n kort verblijf zullen zien.

We hebben weer flink wat afstanden afgelegd en daardoor ook best wat van het platteland voorbij zien komen. Naar Khiva was het bijvoorbeeld 6 uur in de taxi door een voornamelijk droog, onbewoond niemandsland. Onze chauffeur is, net als andere chauffeurs tot nu toe, met veel dingen bezig naast het rijden zelf: geld tellen, bellen, zonnebloempitten eten. Onderwijl gaten vermijdend, hobbelen we uren lang door het verlaten landschap. We stoppen onderweg in een schaftkeet voor mannen die aan de weg aan het werk zijn. Een lekkere samsa eten (pasteitjes die tegen de binnenwand van een modderstenen oven worden gebakken), geserveerd op een bordje met een plastic zakje er omheen, tussen de werklieden die hun eten wegspoelden met een paar glazen wodka. Onderweg komen we wat vrachtverkeer tegen, zoals wagens die uitgebloeide katoenplanten vervoeren of een matrusjka met een schaap achterin. Wat je hier ook nog geregeld ziet zijn ezels voor een wagen gespannen, soms bedoeld om goederen te vervoeren, soms om hele gezinnen van de ene naar de andere plek te brengen. En we hebben misschien wel 20 bruidjes gezien die onder luid getoeter de stadjes binnen komen rijden en op de voet gevolgd door een cameraploeg allemaal hetzelfde rondje lopen, met alle gasten in hun voetsporen. En overal zien we vrouwen die de sporen van de herfst met rieten bezems weg moeten vegen en vaak tegen de wind in hun best doen alle bladeren op een hoop te krijgen, een hels karwei.

En een van de mooiste dingen om te doen blijft nog wel om vanaf een afstandje alle bedrijvigheid van een markt gade te slaan, zoals vrouwen die de hele dag door alleen maar knoflookbollen sorteren of een oude man die zwarte rozijnen verkoopt. Bijna alsof je zelf even onzichtbaar bent. En je beseft je weer eens hoe ontzettend luxe het is dat je hier überhaupt kunt zijn. Wel is het jammer dat we zelf nog bijna niks van alle verse marktwaar hebben kunnen kopen omdat de hostels hier over het algemeen geen keuken hebben. In plaats daarvan zijn we aangewezen op restaurants of eethuisjes en de veelal eenzijdige maaltijden. Bovendien is veel van wat je krijgt extra gezoet, net zoals in Iran. Of krijg je een kommetje jam bij de thee om leeg te lepelen. In dat opzicht kijken we dus ook echt uit naar o.a. de Thaise keuken en hopen op zo nu en dan een plek waar we zelf weer eens wat kunnen maken. Wat trouwens wel grappig is, is dat je vaak de beeltenissen van McDonalds of Apple in de straten ziet, of staat er zelfs een Big Mac op het menu, maar deze hebben uiteindelijk helemaal niks met de officiële merken te maken.

De nachttrein voert ons terug naar Samarkand, waar we nog even verblijven in het guesthouse dat we zo fijn vonden. Overal zijn we trouwens warm ontvangen en mensen doen erg hun best je thuis te laten voelen. Je merkt wel dat de taalbarierre soms wat hoog is en we hebben ons voorgenomen om wat basis Russisch te leren als we ooit deze kant weer op gaan. Ik schrijf dit bericht voor het grootste deel terwijl we met een pot hete thee onder een dekentje zitten om warm te worden na een lange wandeling in de herfstkou die zich ook hier heeft aangediend. Morgen vliegen we naar weer een heel ander Azië en temperaturen waarbij een dekentje waarschijnlijk overbodig wordt. We hebben genoten van de afgelopen weken in dit deel van de wereld en hoewel we de Zijderoute niet helemaal afreizen, zijn we heel blij dat we in ieder geval een deel hebben kunnen doen. En voordat we verzadigd raken (over luxe gesproken ☺️) is het ook wel fijn om de moskeeën, Islam en droogte te kunnen verruilen voor tempels, Boeddhisme en regenwouden. Hallo nieuwe horizon!


Meer foto’s volgen hopelijk binnenkort op de fotopagina!


Antwoord op de pepernotenvraag van Loes vorige week: de chocolade kruidnoten vielen zeker in de smaak bij de Kazachen! We hebben de zak dan ook achtergelaten, maar niet voordat we er zelf ook een paar gepikt hadden, waarschijnlijk de enige dit jaar 😉

14 Reactie's
  • Mia Hoeijmakers
    Geplaatst op 09:59h, 24 februari Beantwoorden

    GEWELDIG hoe je alles beschrijft wat jullie zien en meemaken!!

    Knap dat jullie zo’n reis durven te maken!!

    Niks voor mij, maar zo krijg ik toch een idee van hoe het in verweggiestan is, hihi.

    Goede reis en geniet!! Tot weer, x, Mia (nicht)

  • Jan Valk
    Geplaatst op 15:21h, 27 december Beantwoorden

    Mooie verhalen en mooie foto’s!
    Gaaf
    Nog veel plezier!

  • Jacqueline
    Geplaatst op 14:29h, 21 december Beantwoorden

    Wat gaaf om via jullie verhalen weer een nieuw land mee te ontdekken waar ik eigenlijk nog maar heel weinig vanaf wist, mooi klinkt het! En Centraal-Azië is dus wellicht bestemming voor een wederbezoek in de toekomst lees ik :)? Ik ben ook overtuigd, wat valt er nog veel te ontdekken! 😀

  • Annelies de Bruin
    Geplaatst op 08:14h, 17 november Beantwoorden

    Wat is het weer fijn om jullie ervaringen te lezen!
    En mooie foto’s.
    Op naar de nieuwe ervaringen in ander land met lekker eten!!
    Liefs Annelies

  • Jos
    Geplaatst op 19:29h, 16 november Beantwoorden

    Bedankt voor jullie indruk van Oezbekistan. Een land met in ieder geval veel mooie gebouwen.
    En een land waar Islam en Christendom redelijk samen door 1 deur kunnen. En nu ….. op naar Thailand. Veel plezier en warmte daar!
    Liefs

  • Sanne
    Geplaatst op 18:51h, 15 november Beantwoorden

    Super leuk om jullie belevenissen weer te lezen!! Veel plezier in Thailand! Dat zal jullie ook zeker gaan bevallen! X

  • Femke
    Geplaatst op 17:12h, 15 november Beantwoorden

    Fijn om in de trein richting blerick mee te kunnen dwalen met jullie mooie reis daar! Geniet, geniet, geniet!! Veel plezier in Thailand. Liefs, fem

  • Pieternel
    Geplaatst op 22:29h, 14 november Beantwoorden

    Wat een prachtig verhaal weer! Zo voor het slapen gaan waan ik mezelf ook even in al dat sprookjesachtige. Benieuwd naar jullie volgende avonturen! Kusss

  • annemoon
    Geplaatst op 16:05h, 14 november Beantwoorden

    Mooi!!!! Veel plezier in Thailand :). Dikke kus voor jullie allebei!

  • Tineke en Wim
    Geplaatst op 10:31h, 14 november Beantwoorden

    Weer een prachtig verhaal en nu op naar de Thaische keuken

  • Henk Kampers
    Geplaatst op 07:48h, 14 november Beantwoorden

    Volg je dromen, zij weten de weg……….

  • mia
    Geplaatst op 18:26h, 13 november Beantwoorden

    Hallo dwalers.

    Het is inderdaad een luxe om te kunnen dwalen in deze sprookjesachtige plaatsen.
    Dat het niet allemaal sprookjesachtig is als je met ezel en kar op weg bent met je gezin geeft de betrekkelijkheid wel weer.

    Lieveknuffelkusmum.

  • Joryl
    Geplaatst op 17:40h, 13 november Beantwoorden

    Prachtig verhaal weer, wat een avonturen. En wat een prachtbouwsels, super imposant alleen al op een foto, laat staan in het echt! Met die thaise keuken komt het wel goed, jammie! Eet maar een beetje mango sticky rice en pad thai voor mij 🙂
    Veel liefs

    • Joryl
      Geplaatst op 17:42h, 13 november Beantwoorden

      Ps ik had nog niet gereageerd op de pepernoten, maar fijn dat mijn ‘bijna-vergeten-laatste-cadeautje’ in de smaak viel en dat jullie er zelf ook wat van gesnoept hebben!

Geef een reactie op Mia Hoeijmakers Annuleer reactie