05 nov Russian water
Met dit prachtige uitzicht op besneeuwde bergen vlogen we verder, de nacht en Kazachstan in. En al wolkjes blazend liepen we even later het vliegtuig uit, hallo onder nul en dikke jas! Echt veel zagen we niet in de taxi naar ons hostel, maar wel was meteen duidelijk dat Almaty een stuk moderner is dan Iran. De witte auto’s hadden plaats gemaakt voor luxe, grote wagens, de reclameborden lieten ons bekende producten zien en het verkeer volgde zo ongeveer dezelfde regels als hoe wij ze ook kennen. Het voelde best vertrouwd allemaal. Totdat onze taxichauffeur helaas de behoefte voelde ons om veel meer geld te vragen dan we hadden afgesproken (lees:een hele scene schopte). En toen we dat niet gaven, onze tassen op straat smeet en er met ons wisselgeld vandoor reed. Dat zijn altijd van die mindere momenten, waarvan je weet dat het kan gebeuren, maar je krijgt er zo’n naar, wantrouwend gevoel van terwijl je dat helemaal niet wilt.
Gelukkig was de volgende dag een stralende, koude herfstdag, heerlijk! Toch nog even mooie herfstkleuren zien en genieten van de frisse lucht die hoort bij het wisselen van de seizoenen. We begonnen bij het treinstation waar we een kaartje regelden voor de nachttrein naar Shymkent om vervolgens de lange, rechte straten en parken te gaan ontdekken van deze voormalige sovjet stad. Een mooie, kleurrijke kathedraal en verder vooral veel grote, hoekige blokkendozen en immense monumenten, die in de zon (zoals die dag) best mooi zijn, maar bij grijs weer (de tweede dag) allemaal even grijs lijken. We kwamen uit bij een traditonele dans op een plein, bezochten een bazaar die van alle markten thuis is en dronken lekkere koffie in een van de hippe zaakjes die ook hier als paddenstoelen uit de grond schieten. Almaty bleek dus niet alleen in het donker een moderne stad.
Helaas hadden we ook nog wat pech met het pinautomaat dat ons maar een beetje van het gepinde bedrag gaf en vervolgens out of order ging, waardoor we i.p.v. een ritje de berg op, een bezoekje aan de bank moesten brengen. Nou ja, ook dat kan gebeuren. We hopen maar dat we nog iets terug horen op de formulieren die we ingevuld hebben.
Die zaterdag stapten we in de nachttrein die ons in 15 uur naar Shymkent zou brengen, een hele beleving op zich! We deelden ons compartiment met een ouder echtpaar en nadat iedereen zich knus geïnstalleerd had vertrok de trein met 30 km per uur (vandaar die 15 uur) naar zijn bestemming. Al snel raakten we aan de praat met een Kazach (wiens naam we stiekem niet meer weten) die een klein beetje Engels sprak. In ieder geval genoeg om ons uit te nodigen wat te komen drinken in zijn ‘hut’. Daar liet hij ons trots de fles ‘russian water’ zien en kon het volgieten van de theeglazen met deze prima wodka beginnen. Ik mocht af en toe een slokje, maar het was vooral voor Joost bedoeld, je weet wel, als echte man. ‘Oh is ie al leeg, hier, drink op, je bent een man, wacht, nog een beetje meer, goed zo, proost!’. Dat onze nieuwe vriend een echte man was bewees ie niet alleen door zijn wodka te adten als een pro, maar ook door trots foto’s van zijn tweede vrouw (met kind) te laten zien (vergrendeld met een extra wachtwoord op zijn telefoon) waarna hij ‘sssssst’ zei, wijzend naar zijn broer en diens vrouw die half lagen te slapen op de bedden tegenover ons.
De wodka vloeide rijkelijk en Joost z’n hoofd begon steeds een beetje meer te tollen toen we langzaamaan aanstalten maakten naar onze eigen hut terug te gaan. Toen we eenmaal weer op ons bed zaten, bleek dat onze onderbuurvrouw in staat was hele bossen om te zagen in haar slaap (echt waar, nog nooit zoiets gehoord, en de rest van de trein ook niet) speelden we maar een potje kaart tot dat we zo moe waren dat we dachten het gesnurk (en de penetrante zweetlucht, niet te vergeten) te kunnen trotseren. Dit bleek toch iets moeilijker dan gedacht, dus lichtelijk gebroken stonden we de volgende ochtend met kleine oogjes op het station van Shymkent. Maar…een mooie ervaring was het wel!
Wat ook een ervaring was, was het koningsontbijt dat we kregen bij onze Kazachse vriend, waar hij ons de avond tevoren voor uitgenodigd had. Bij zijn eerste vrouw, dus ‘ssssst’, die hun 3 zoontjes uit bed trommelde toen wij aankwamen. We gingen zitten in de met tapijten bedekte woonkamer en werden gevraagd te wachten. Een voor een kwamen de schalen met snoepjes, koekjes, brood, vlees, kaas, ei en flessen wodka en wijn op tafel. Zo veel! We werden gruwelijk verwend en deelden op onze beurt chocolade pepernoten uit, als klein bedankje voor de gastvrijheid. Het was een gezellige ochtend waarin o.a. Joost weer aangespoord werd een echte man te zijn en ons minstens 4 kinderen werden toegewenst. Na dit mooie tafereel was het wel tijd om naar ons hotel te gaan om onze roes uit te gaan slapen en hij stond er op ons hier hoogstpersoonlijk af te zetten (met chauffeur, dat wel).
Na een goede nachtrust in ons fijne hotel en een iets minder overdadig ontbijt met o.a. zoute stengels (?, wel lekker), pakten we de taxi naar de Oezbeekse grens. Een prachtige rit door groen heuvellandschap met hier en daar bomen met intens diepe herfstkleuren, schapen met hun herders te voet of te paard en besneeuwde bergen op de verre achtergrond.
Voor de grensovergang hadden we ons een beetje zenuwachtig gemaakt omdat we berichten hadden gelezen over urenlange, bureaucratische, strenge, ‘alles uit je tas moeten halen’ sessies met niet al te vriendelijke douaniers. Op de laatste bagagecontrole na, waar iedereen zich met veel geduw, getrek en geschreeuw verdringt bij de band (ongelofelijk wat voor gebrek aan geduld en systeem), viel het gelukkig alles mee. En hoewel we misschien wel 10 keer ons paspoort moesten laten zien, stonden we uiteindelijk wel na 1,5 uur in Oezbekistan: we made it!
Een prachtig land waar we je graag in mee verdwalen nemen in een volgend verhaal 😊
Op deze plaats ook even een groot DANKJULLIEWEL voor alle lieve en leuke reacties! Altijd heel fijn om te lezen! En…mocht je nu vragen hebben of je iets afvragen, laat het ons vooral weten, dan komen we daar persoonlijk of in een volgend verhaaltje graag op terug 🙂
Mia Hoeijmakers
Geplaatst op 10:08h, 24 februariLieve Joost en Malou,
wat hebben jullie een positiviteit en geduld, SUPER!!
Wat zijn jullie verhalen toch boeiend, heerlijk!
Nu wil ik maar steeds doorlezen hoewel ik nog zo veel moet doen, hahaha.
Heerlijk toch dat jullie ook uitgebreid te eten krijgen?!
Lieve groet van nicht Mia.
Jacqueline
Geplaatst op 14:13h, 21 decemberHaha jaaaa prachtig, zonder gammele nachten in treinen enzo is zo’n reiservaring natuurlijk niet compleet het! En zo’n onverwachte ontmoetingen en the kindness of strangers maken een reis extra bijzonder! Bij menig ontbijtje dat jullie gaan hebben zullen jullie waarschijnlijk nog aan dat koningsontbijt terug denken 🙂
Sanne Poels
Geplaatst op 10:07h, 08 novemberHee Malou en Joost. Super leuk om jullie te kunnen volgen op jullie reis! Gaaf om bij de lokale bevolking te worden uitgenodigd. Dat zijn vaak de dingen die je reis echt interessant maken! Ben nu alweer benieuwd naar jullie volgende verhaal.
Veel plezier en geniet ervan!
Gr. Sanne
Riet Verijdt
Geplaatst op 16:45h, 06 novemberHallo Malou en Joost,
Wat ontzettend leuk om zo een beetje jullie avonturen mee te beleven!
Geniet van deze unieke ervaring! Liefs Riet
rein groen
Geplaatst op 16:27h, 06 novemberPrachtervaring, leuk beschreven. veel plezier
Anoniem
Geplaatst op 16:26h, 06 novemberLeuk om te lezen. Prachtervaring
Groet, Rein Groen
Moniek
Geplaatst op 14:54h, 06 novemberWat een ervaring zo in de nachttrein! Maar het heeft jullie mooie contacten gebracht met de locals. Gaaf! Veel plezier, kijk uit naar t volgende verhaal!
Familie Janssen
Geplaatst op 08:31h, 06 novemberHa Malou en Joost,
Wat fijn dat jullie het zo goed naar de zin hebben. Enne…. meestal zit het mee en heel soms een beetje tegen… maar jullie pakken dit goed weer op.
Geweldig om te zien dat jullie zo bij de lokale bevolking uitgenodigd worden, zo proef je pas echt de buitenlandse sfeer.
Veel plezier verder met jullie mooie tocht!
Lieve groetjes uut Oeldere, van Jan, Helmie en de meiden
Loes
Geplaatst op 12:23h, 05 novemberLieve Joost en Malou, wat mooi om zo contact te hebben met lokale mensen. Wat een gastvrijheid.
Vielen de chocoladepepernoten in de smaak? Wij mogen ook weer bijna aan de pepernootjes want komend weekend komt Sint nicolaas alweer naar ons land.
Ik ben benieuwd wat onze jongens er dit jaar van vinden.
Jullie veel plezier in Oezbekistan. Vergeet er niet zelf ook nog een chocoladepepernootje te eten op deze Nederlandse traditie.
Groetjes,
Henk Kampers
Geplaatst op 08:40h, 05 novemberVerbluft…………