Ga je mee verdwalen? | Rain for rest
16434
post-template-default,single,single-post,postid-16434,single-format-standard,ajax_fade,page_not_loaded,,qode-theme-ver-9.4.1,wpb-js-composer js-comp-ver-4.12,vc_responsive

Rain for rest

Rain for rest

Die rust waar we naar zochten hebben we ruimschoots gevonden. De dagen in Kuala Lumpur waren een relaxte aaneenschakeling van zelf ontbijtjes maken, boksen, yoga, zwemmen, lezen, koken, Indiaas eten en wat rondlopen in de stad. En ons iedere keer weer verbazen over het mooie uitzicht vanaf het dak (nog eentje dan).

IMG_3559

Hoewel alles wat we van en in Maleisië zouden meepikken als een bonus voelde, waren we het er snel over eens dat we niet 3 weken in KL wilden zitten. Dus regelden we een auto om voor een week verder Maleisië in te rijden. Via Melaka, met een zichtbaar Nederlandse geschiedenis, naar het regenwoud van Taman Negara en dan op tijd in Ipoh om de knallende festiviteiten van Chinees Nieuwjaar mee te maken. En dan weer terug naar KL om onszelf te dwingen het nog even rustig aan te doen voor het volgende deel van de reis. Prima plan, maar…dat liep net even anders.

Bij aankomst in Melaka leek er nog geen wolkje aan de lucht en we liepen door de kleurrijke straten met muurschilderingen en de vele bruggetjes over het water, ook wel bekend als Klein Amsterdam. Verder maakten vooral de graven van Nederlandse zeelieden uit de VoC tijd indruk. Er hing een fijne, artistieke sfeer met een vleugje koloniale geschiedenis en we waren blij dat we nog een dag hadden.

IMG_3558

Om de dag compleet te maken liepen we een rondje over de avondmarkt en waagden ons aan de vrucht der vruchten van Azië, de vrucht die “smells like hell, tastes like heaven” – Durian. Voor het idee hoe doordringend die geur kan zijn: overal zie je bordjes met een Durian er op en een grote rode streep er doorheen. In liften, hotels, winkels. We hebben zelfs bankjes gezien die aangemerkt waren als Durian-eet-zones, daarbuiten strict verboden. Maar hey, wat  nou als ‘ie inderdaad naar de hemel zou smaken? Dat wilden we nu eindelijk wel eens weten en besloten dat het een soesje met durianroom ging worden. Nou daar hoeven we niet omheen te draaien: GADVERDAMME!! Onbegrijpelijk hoe iemand dit als “heaven” zou vinden smaken en nog onbegrijpelijker hoe iemand ooit op het idee is gekomen die vrucht in z’n mond te stoppen. Het smaakt dus echt net zoals het ruikt! Ach ja, misschien is het met smaak wel net als met geloof: iedereen heeft een ander idee van hoe de hemel er uit ziet 😉

IMG_3554

Vol zin om Melaka weer in te duiken stonden we de volgende dag op om er achter te komen dat het hard regende. Jammer! Gelukkig hadden we een oké hostel en was een extra dagje binnen misschien niet waar we op hoopten, maar ook wel even prima. Totdat de stroom uitviel en de dag binnen wel heel lang duurde. Blij om de volgende morgen weg te rijden, bleek het ook die dag te hozen. Gelukkig was de weg verder prima en konden we door de wolken en regen toch af en toe een glimp opvangen van het mooie groene landschap. Aangekomen in Taman Negara, bleek dat de rivier erg hoog stond. Het had hier al 3 dagen aan een stuk heel hard geregend, eigenlijk ongekend voor deze tijd van het jaar (regenseizoen is t/m december, dan zijn de meeste hotels ook gesloten) en we vroegen ons af of we wel zouden kunnen wandelen de volgende dag.

Dat bleek inderdaad niet te kunnen, maar een groter probleem was dat het water langs de (enige) weg hier naar toe zo gestegen was, dat deze was afgesloten tot nader bericht. Toen dachten we nog dat het maar een dag zou zijn, maar intussen (5 dagen later) zitten we hier nog steeds. De meeste andere toeristen pakten de boot (wat ook niet zonder gevaar was vanwege de sterke stroming), maar wat voor ons geen optie was vanwege de auto. En omdat we toen stiekem nog dachten dat het niet zo lang zou duren.

Waar we in het begin de boel redelijk gelaten over ons heen lieten komen, raakten we op een gegeven moment wel wat gefrustreerd door het gebrek aan informatie. Alleen het resort san de overkant van de rivier bleek geïnformeerd en geëvacueerd te zijn, de rest moest het zelf maar uitzoeken. Langzaam ging het dorp steeds verder op slot. Hotels, winkeltjes en restaurants gingen dicht, degenen die overbleven hingen wat rond. Gelukkig bleef ons guesthouse wel gewoon open, ook al waren wij de enige gasten (de rest was intussen afgemaild). We troffen zelfs een stel met 2 kleine kindjes dat uit hun hotel was gezet omdat ze de boel wilden sluiten (?!).

IMG_3555

Na lang zoeken vonden we wat informatie op internet en bleek dat er in dit gebied 23 wegen afgesloten waren, allemaal tot nader bericht en zonder idee hoe lang het zou duren. We verbaasden ons er over hoe een land dat zo welvarend en modern is als Maleisië, en gewend aan monsoons bovendien, nog geen manier heeft gevonden om de effecten van de regen in te dammen. Niet alleen voor het toerisme, maar vooral ook voor de lokale bevolking die dan niet afgesloten hoeft te raken van toevoer van verse producten etc. We besloten even met de Nederlandse ambassade te bellen om te zien of zij misschien meer wisten of tips hadden, maar daar reageerden ze schaapachtig dat ze het niet wisten, maar dat overstromingen in dit gebied inderdaad erg kunnen zijn, verder nog iets? Wat de Maleise overheid na een paar dagen wel deed was een statement naar buiten brengen dat dit gebied inderdaad afgesloten was, maar dat ze iedereen goed op de hoogte hielden, alle toeristen geinformeerd hadden, er een aanspreekpunt in het dorp was, etc. Ongelofelijk, want dat is helemaal niet waar. Zelfs de politie hier weet van niks en iedereen belt steeds zelf met mensen die ze kennen aan de andere kant van de blokkades om de situatie te peilen.

IMG_3553

De rivier hier is intussen weer normaal, maar een andere rivier verderop nog niet

Geen Chinees Nieuwjaar dus voor ons, helaas, maar gelukkig zorgen onverwachte momenten vaak ook voor mooie verrassingen. Als we dan toch hadden moeten stranden, dan is dit wel de beste plek daarvoor. De mooie jungle aan de overkant (waar we vanmiddag voor het eerst even een stukje in konden lopen, yes!), maar vooral de super aardige mensen bij wie we verblijven. Het voelt bijna alsof we als vrienden op bezoek zijn hier, zo worden we opgenomen in de familie. We worden overal bij betrokken. Ik ben mee geweest naar de community tuin vol met o.a. mais, bananen, papaya, okra en pepers en we hebben al een paar keer mee mogen eten. En gister namen ze ons mee op nachtsafari. Geconcentreerd speurden we met onze zaklampen boomtoppen, kliffen en bermen af op zoek naar felle oogjes in de nacht. Die zoektocht zelf is zeker de helft van het plezier. We zagen apen, een uil en toekan, een wild zwijn en olifantenpad. En hier en daar de knipperende lichtjes van vuurvliegjes, als elfjes van het regenwoud.

IMG_3560

En gister was er een oude man die accordeon zat te spelen hier op straat. Her geluid klonk me zo vertrouwd dat ik even een praatje wilde maken. Het bleek een Schot te zijn, vol met verhalen over zijn bewogen leven als wees, wat hem er later toe bracht zelf de jeugdzorg in te gaan in de tijd dat tehuizen nog echt tehuizen waren in het Engeland van de jaren 50. Nu woont hij in een bejaardentehuis en merkt hij dat hij eigenlijk te oud wordt om de reis naar Maleisië, waar hij vrienden heeft, te maken. De laatste reis had hij dan ook extra veel gespaard om business class te kunnen vliegen, maar toch vroeg hij zich af of hij hierna nog een keer terug zou kunnen komen. En als hij zich dan wat verdrietig voelt omdat zijn lijf niet meer zo wil, gaat hij accordeon zitten spelen, daar wordt ‘ie altijd weer vrolijk van.

Onverwacht en klein, open en met humor, dit zijn de momenten en ontmoetingen waar het om draait. Tijdens deze reis en eigenlijk ook gewoon zo, altijd. En, om met de woorden van de lokale gids die gisteravond mee at te spreken: het heet niet voor niks een rainforest. Rain for rest. Zo is het hier altijd al geweest.

IMG_3556

 

 

7 Reactie's
  • Henk Kampers
    Geplaatst op 12:44h, 30 januari Beantwoorden

    Wel jaloers op de rust. Dank voor het goed vertelde verhaal en sterkte in Maleisië …….

  • Joryl
    Geplaatst op 13:00h, 29 januari Beantwoorden

    Ja ieeeehl durian, voor mij inderdaad ook niet hemels. Mooi dat het uiteindelijke vast zitten voor zoveel bijzonders heeft gezorgd. De elfjes van de nacht, dat brengt me terug naar toen we in Guatemala in dat ene hutje in de jungle lagen te koekeloeren naar een sprookjesachtig tafereel. Speciale herinneringen blijven. Fijn dat jullie nu weer in KL zijn. Yoga ze en zo. Veel liefs

  • Sanne
    Geplaatst op 22:16h, 28 januari Beantwoorden

    Ja vies he durian! Niks hemels aan als je het mij vraagt haha. En het ziet er ook echt niet smakelijk uit.. Jak..

    Balen van de wareroverlast!! Maar dat onvoorspelbare maakt maakt je reis wel weer spannender. Dit levert weer bijzondere herinneringen op.

    Succes daar en geniet van alles wat je meemaakt! 😀

    Liefs!

  • Jos
    Geplaatst op 19:45h, 28 januari Beantwoorden

    Jammer dat jullie het Chinese nieuwjaar gemist hebben.
    Aan de andere kant, op de tropische regenbuien na hebben jullie het nu heel rustig..
    Een verademing als je dat vergelijkt met het geweld waarmee de Chinezen de wintergeesten ongenadig hard terug knallen naar waar ze dan ook vandaan kwamen..
    Die Schot in Maleisië klinkt jolly good.
    Krijg jullie weer een beetje Europese gedachten/heimwee van?
    Liefs uit Nederland waar het plotseling bijna lente is.

  • Riet Verijdt
    Geplaatst op 14:33h, 28 januari Beantwoorden

    He Malou,
    Voor mij was de smaak van een verse Durian wel hemels! Maar dat was in 1988😉 vers van de boom.
    Morgen op de borrel bij je moeder.
    Gr Riet

  • Loes
    Geplaatst op 13:45h, 28 januari Beantwoorden

    Na een lange ontspanning leer je ruimte in je lichaam en geest toe te laten, ook wanneer je opgesloten zit in spanning. Een dieper loslaten. Om gedachten weer vrij te laten stromen. Vanuit diepe ontspanning kun je verder met een open blik de wereld in. Maar oh wat is dat moeilijk als de wereld het je oplegt. Terwijl je als echte Nederlander 1001 dingen tegelijk wil doen.
    De onzekerheid “Hoe lang nog?” maakt het zwaar. Want als je wist dat je morgen kon wegrijden dan kon je vandaag overtuigd ontspannen genieten van de rust.

    Wat kunnen we hier dan toch in onze handjes wrijven dat naast wat vertraging op het spoor en op de weg wij geen hinder ondervinden van “meneer Klimaat”.
    Dat wij gewoon naar het werk/school of waar we ook naar toe willen kunnen gaan kunnen gaan. Wat een vrijheid.

    Al ben ik hier in Nederland toch lang niet altijd blij met de grappen en grollen van het weer.
    Daar sta ik dan te kleumen en te grommen als ik met een half ochtendhumeur het raam van de auto moet ontdoen van een dikke laag ijs. Liever lag ik nog lekker in mijn warme bedje. Maar he, wij zullen maandag de autoradio met de eeuwig herhalende kinderliedjes net iets harder zetten en lekker meezingen met “het regent… het regent… de pannetjes worden nat” met een dikke knipoog voor jullie.
    Dan mogen jullie speciaal voor ons lekker in je bedje blijven liggen. Zo lang als je zelf wil! en dan nog wat langer.
    En genieten dat er niets moet, en niksen mag.

    Liefs,

  • Mia
    Geplaatst op 13:43h, 28 januari Beantwoorden

    Ja, dan heb je wat aan je zwemdiploma’s, regenlaarzen en paraplu.
    Hier zouden we bestookt zijn met allerlei alarmberichten en code’s enz. Hier verschijnen in het straatbeeld wel steeds meer de codekleuren ROoD-GEEL en GRUUN .
    Ik zie dat de tafel rijkelijk gevuld is, jullie er goed uitzien. dus vertrouw ik op jullie mooie ogen dat dit ook weergoed komt.

    LIEVEKNUFFELKUSMUM

Geef een reactie