Ga je mee verdwalen? | Uit een sprookjesboek geslopen
16591
post-template-default,single,single-post,postid-16591,single-format-standard,ajax_fade,page_not_loaded,,qode-theme-ver-9.4.1,wpb-js-composer js-comp-ver-4.12,vc_responsive

Uit een sprookjesboek geslopen

Uit een sprookjesboek geslopen

Een fikse Southerly waait de lang en licht geworden haren in mijn ogen en de golven achter mij rollen donderend het strand op. De zon zakt goud en langzaam in de eb geworden zee. Wat een plek om aan dit verdwaalverhaal te beginnen, wat een land! Waar te beginnen en waar te eindigen? Eigenlijk zijn er amper woorden te vinden voor alle kleuren groen en blauw, de landschappen die met de minuut lijken te veranderen en het gevoel dat het geeft om hier in ons huisje op wielen doorheen te rijden. Nieuw Zeeland is boven alles een land om zelf te ervaren, voelen, ruiken en proeven. Als het niet zo ver van het land (en vooral de mensen) dat wij thuis noemen zou zijn, hadden we vandaag nog een bod gedaan op een van de prachtige kleine houten huisjes, omringt met veranda en glooiende weien vol schapen en koeien zover het oog kan kijken. Maar ook als tijdelijke ontdekker van al dit moois voelen we ons even deel van de landschappen en soms zelfs gemeenschappen van hartelijke mensen die we tegen komen.

 
Bij vertrek uit Christchurch besloten we de zon achterna te rijden en zo bracht ons busje ons de afgelopen twee weken langs de oostkust naar het zuiden en weer terug omhoog aan de westkust door het Fiordland. We sliepen tussen de heuvels en bergen, op parkeerplaatsen, aan een golfbaan, in het bos, aan meertjes en het strand. Eindelijk weer lekker ons eigen eten koken, ontbijtjes maken en zelf gezette koffie drinken op de mooiste plekjes onderweg.

 
De soms rustige dan weer ruige oostkust is schitterend en voert ons van Timaru via Oamaru naar Dunedin en geeft daarmee een mix van natuur en (Victoriaanse) stadjes. Waar je je links soms zowaar in Nederland waant met de uitgestrekte groene weiden met zwart en roodbonte koeien, weerspreekt het aangezicht van glooiende heuvels en bergen rechts dit weer. Toch hebben we nog geen enkele keer het volle besef gehad dat we zo ver weg zijn van Nederland, misschien juist omdat we geregeld door zulk eigen landschap rijden.

 
Alhoewel…In Oamaru wachtten we geduldig af tot de blauwe pinguïns rond zonsondergang koers zouden zetten naar hun nesten aan de kust. Dit hoef je in Scheveningen niet te proberen. Helaas bleken we ook hier op de verkeerde steiger te zitten en zagen we behalve een paar zeeleeuwen in de verte, geen pinguïns die avond. Gelukkig werd dat de volgende dag ruimschoots goedgemaakt met een paar hoiho (geeloog pinguïns). En eigenlijk nog leuker: in de golven en in rotspoeltjes spelende zeehonden. Over elkaar heen buitelend, achter elkaar aan springend en met de golven mee tuimelend. Om uren naar te kijken, zo mooi.

 
Dunedin voelde meteen bij binnenkomst goed. Zoals we vaker gemerkt hebben op deze reis, voel je op de een of andere manier bij binnenkomst al of een plek je aanstaat of zo. Toen we twee dagen na aankomst weg wilden rijden, zagen we het vlaggenschip van Sea Shepherd, de “Steve Irwin”, in de haven liggen. Tot onze verrassing waren ze net terug van een expeditie in Antarctica en hielden ze die dag “open schip”. Sea Shepherd is een fascinerend fenomeen van vrijwilligers die, maanden aan een stuk, actie voeren op open zee om het zeeleven op eigen wijze te beschermen. De “Steve” was net terug van een missie om Japanse schepen te betrappen op het jagen op walvissen in de Arctische zee en ze, waar mogelijk, daarin te hinderen. Anders dan Greenpeace die alleen protestacties uitvoert, is Sea Shepherd een groep van directe actie. In de praktijk betekent dit bijvoorbeeld dat ze beeldmateriaal proberen te verzamelen van in overtreding zijnde schepen. Maar ook dat ze soms deze walvisboten rammen en tot zinken proberen te brengen of water en vuur aan boord gooien. Ze zijn daarom nogal omstreden en worden door media ook wel linkse terroristen genoemd. De manier waarop daargelaten, is de zaak waarvoor ze strijden natuurlijk wel nobel en het was interessant een kijkje te nemen aan boord.

 

Na Dunedin reden we richting de zuidkust van het zuidereiland en daarmee het mooie natuurgebied de Catlins. De kust gaf schitterende vergezichten, de bossen schaduwrijke wandelingen. Vaak met een uitkijkpunt aan het einde – vuurtoren, rotsen, blowhole of grot. De weg er doorheen voerde door kleine gehuchten en dorpjes, door glooiende weilanden en dichte wouden. We stopten bij de Lost Gipsy voor een kijkje in alle verzamelde, geknutselde en draaiende curiosa. Genoeg om ons aan te vergapen, wat een verbeelding en creativiteit. We zagen nog vaker zeehonden en -leeuwen, maar ook de zeldzame Hector’s dolfijnen die in een rustige baai op een paar meter van ons vandaan voorbij zwommen en in de golven surften, super bijzonder!
Alsof dat allemaal nog niet speciaal genoeg was, bevonden we ons de afgelopen dagen in het Nieuw Zeeland van mythen, heldhaftige avonturen en verhalen over andere werelden. Want het Fjordland, in het bijzonder Milford Sound, is Nieuw Zeeland zoals je het droomt, verwacht en voorstelt. En zodra je je tussen die machtige bergen bevindt voel je de magie van het landschap, dat je na iedere bocht een beetje meer weet te betoveren. Daar waar het mos van het bos een sprookje maakt en je de elven en kabouters bijna kunt zien lopen, of in ieder geval ontelbaar mogelijke huisjes voor ze ziet. En voor je het weet zie je Frodo en zijn Fellowship aan je voorbij trekken. Magisch.

 

Dit landschap kan iedere regenbui en zonnestraal hebben. We hebben hier bijna alle soorten weer wel aan ons voorbij zien trekken en zo het landschap steeds zien veranderen. Toen we gister aankwamen regende het en waren de meeste bergen in mist en wolken gehuld. Overal werden watervallen zichtbaar. Aan het einde van de middag werd het ineens droog en en liet de zon zich zelfs nog even zien, daarmee steeds weer andere stukken van het landschap in de spotlight zettend. En vandaag hadden we geen beter weer kunnen hebben: wolken, maar droog en hier en daar wat blauwe lucht.
En net als je denkt dat je niet nóg meer kunt genieten dan al rijdend over kronkelende wegen zoals we gisteren deden, blijkt dat een hike en boottocht vandaag het helemáál af maken. De Key Summit is een aardige klim naar een prachtig punt waar je panoramisch uitzicht hebt over de omringende bergen. Onze eerste langere hike en zeker niet de laatste nu we hebben gemerkt dat onze adem en benen ook wat meer uitdaging kunnen hebben. Als kers op de taart, stapten we vanmiddag ook nog aan boord van een boot die ons door de Milford Sound heeft gevaren. En de tranen in onze ogen kwamen niet alleen van de wind, net zo min als de kippenvel. Wat een onbeschrijfelijk mooie ervaring, een hoogtepunt van deze reis. Die eigenlijk in dit land, net als in ieder land tot nu toe, pas net begonnen lijkt.

 

En daarmee eindigt dit verdwaalverhaal, opgekruld op de bank van de ‘woonkamer’ van onze camping, waar we lekker zitten op te warmen én schuilen voor de vele sandflies die ons op het menu hebben staan. Het enige nadeel van dit landschap, maar beloond met zoveel moois nemen we dat maar gewoon op de koop toe.

 


Heerlijk om even iets minder “aan” te staan wat internet betreft, maar voor de website betekent dit  soms dat verhalen met wat vertraging online komen, zoals ook deze editie van vorige week. En dat de foto’s nog even op zich moeten laten wachten tot we ergens een iets snellere verbinding treffen. Ach ja, soms werkt verbeelding misschien ook wel beter, zelfs (of misschien wel juist) bij een verdwaalverhaal.

8 Reactie's
  • Joryl
    Geplaatst op 13:09h, 15 maart Beantwoorden

    Wauw wauw wauw, alsof ik er zelf even bij was. Lekker door gaan met genieten

  • Jos
    Geplaatst op 12:55h, 11 maart Beantwoorden

    Sommige mensen zijn bij Milford Sound in de ban van de ring, jullie waarschijnlijk ook.
    Vandaag is me duidelijk geworden dat jullie net zo erg in de ban zijn van Nieuw-Zeeland..
    Na eerdere enthousiaste verhalen over de landen waar jullie tot nu toe waren, slaat dit alles.
    Thuiskomen? In ieder geval dragen jullie dat gevoel heel goed over.
    Je krijgt zin om meteen het vliegtuig te pakken..
    Ga letterlijk en figuurlijk zo doooooor!!!
    Liefs

  • Loes
    Geplaatst op 10:33h, 11 maart Beantwoorden

    Wat een energie knalt er van het scherm! Duidelijk dat jullie met volle teugen genieten van de natuur daar.
    Wel wat anders dan de stoffige maar zeker niet minder indrukwekkende cultuur van de eerdere verhalen.

    Hier is de natuur ook weer heerlijk, Helemaal klaar voor de lente. Onze struik in de achtertuin heeft alweer bloeiende katjes, langs de weg in de berm duiken narcissen op, en aan enkele bomen zien we de eerste groente knopjes. Ja de lente komt er aan.
    Hopelijk blijft het bij jullie juist nog lang nazomer weer want wij hebben toen in NZ veel regen gehad omdat het herfst was. Dus geniet van iedere zonnestraal .

    Groetjes uit Hout Blerick

  • Moniek
    Geplaatst op 09:40h, 11 maart Beantwoorden

    Wat een prachtig verhaal weer! Super! Ik herbeleef mijn eigen reis zo ook weer een beetje. Ben ontzettend benieuwd wat er allemaal nog op jullie pad gaat komen en kijk uit naar t volgende verdwaalverhaal!

  • mum
    Geplaatst op 09:26h, 11 maart Beantwoorden

    Ha Luitjes.

    Alsof ik een verhaal uit een boek lees maar dit is jullie ervaring nu vanuit dat mooie land.
    .De gedachten die bij mij opkomen ” ga in de middle of nowhere zitten en schrijf dat boek”..
    Volgens mij moeten wij een aantal sabbatical maanden opnemen, dit gaan wij in een maand niet allemaal zien, maar de beleving zal aardig overeen komen.
    Kan je vertellen dat hier de natuur ook elke dag verandert, “de blaadjes krijgen bomen”.

    LIEVEKNUFFELKUSMUM

  • Yvonne de Boer
    Geplaatst op 08:47h, 11 maart Beantwoorden

    Hoi Joost en Malou,

    Heerlijk om steeds weer mee te genieten van jullie avonturen. Veel plezier!

    Yvonne

  • Henk Kampers
    Geplaatst op 06:41h, 11 maart Beantwoorden

    Hatseflats………….

  • Riet Verijdt
    Geplaatst op 06:30h, 11 maart Beantwoorden

    Ha Malou en Joost,
    Jullie verhaal voelt alsof ik er zelf weer ben, inmiddels alweer 12 jaar geleden.
    In de Milford Sound trof ik toen op de boot zelfs mensen uit Venray die er al jaren woonden, maar dat dialect verraad je zelfs aan het andere eind van de wereld!
    Ook de sandflies hadden mij te pakken, Heb er nog heel lang plezier van gehad!
    ik wens jullie nog heel veel mooie ervaringen en als je Frodo tegenkomt geef hem een knuffel! Kans dat je hem tegenkomt op de Tangariro crossing is groot.
    Gr Riet

Geef een reactie op Loes Annuleer reactie