Ga je mee verdwalen? | Verdwaalverhaal Thailand - Liquid Sunshine
Thailand, wereldreis, ervaringrn, Koh Chang, Bangkok, White Sand Beach, scooter, globetrotters, visum, Myanmar, snorkelen, zwemmen, waterval, olifanten, dierenmishandeling
16234
post-template-default,single,single-post,postid-16234,single-format-standard,ajax_fade,page_not_loaded,,qode-theme-ver-9.4.1,wpb-js-composer js-comp-ver-4.12,vc_responsive

Liquid sunshine

Liquid sunshine

Bam, een warme föhn in ons gezicht als we het vliegveld uitlopen. Een mengeling van moderne billboards, waarschuwingen dat je met Buddha niet moet sollen (tattoos uit den boze), grote zwarte schermen met rouwbetuigingen voor de koning, veel groen en tussen de hoogbouw, mooie huisjes op palen. We komen Bangkok binnen en hoewel de warmte even tegenvalt, zien, ruiken en horen we van alles en de indrukken zijn overweldigend. Heerlijk, een nieuw deel van deze reis is duidelijk aangebroken!

Over Bangkok is alles waarschijnlijk al wel eens gezegd. Een stad van alles en meer. Stalletjes met heerlijk geurende lokale gerechten met op de achtergrond mega luxe malls en wolkenkrabbers. Chaos in de straten, sereniteit bij de vele offerplaatsen. Af en toe ineens een intense rioollucht, maar ook heel veel prachtige verse bloemen in vaak uitbundige bloemstukken. Een continue mix van traditioneel en modern en toch is het één geheel.

Het rouwen om de koning is niet meer in alle hevigheid zichtbaar, maar overal door de stad hangen grote of kleinere afbeeldingen van deze geliefde man, er worden offers gebracht bij zijn beeltenissen en mensen dragen zwarte lintjes die je (ook als toerist) op verschillende plaatsen kunt pakken om op te spelden. Het heeft iets heel moois en respectvols dat een land die rouw zo gezamenlijk beleeft en uit, dat kun je je in Nederland toch niet voorstellen?

We zijn 3 dagen in Bangkok en in die tijd lopen en treinen we wat af, o.a. ook om ons visum voor Myanmar te regelen. Dat ging makkelijk! De ene dag formulieren invullen en de volgende dag konden we ‘m ophalen.

Na Bangkok is het tijd voor 10 dagen vaste grond onder onze voeten. Vaste grond, maar geen vaste land, want we hebben een bungalow geboekt op Koh Chang, een van de grotere eilanden van Thailand. We worden hartelijk ontvangen door John, een Engelse oud schipper die al jaren in Thailand woont, en zijn 5 honden. Hier kunnen we wel wennen! Maar hoewel we erg uitkeken naar even niet om de paar dagen onze tassen pakken, moesten we er eenmaal op dat fijne eiland even inkomen. Super luxe natuurlijk, vakantie vieren tijdens deze reis. Even niks en daar dan toch een beetje onrustig van worden. Gek genoeg omdat het ergens voelde alsof we hierna weer naar huis zouden gaan. Bovendien kon Joost nog niet zo goed wennen aan de vochtige warmte, al gaat dat ondertussen al een stuk beter. Goed om te weten dat we zoiets misschien beter voor het einde kunnen bewaren, al was het gaandeweg steeds makkelijker om alles los te laten en vooral te genieten van de relaxte sfeer van het eiland en de vrijheid om even helemaal niks te hoeven.

Onze dagen vulden zich met toeren op de scooter, over de ene weg die (bijna helemaal) om het eiland loopt, dan weer linksom, dan weer rechtsom.

Zwemmen in het mooie heldere zeewater, schommelen, kayakken, snorkelen, boekjes lezen, wegdoezelen, reflecteren, filosoferen en genieten van prachtige zonsondergangen. Van die echte vakantie-op-een-eiland-dingen 😊

Plonsen in een waterval, waarbij ik, tot hilariteit van Joost, even alle aan mijn tenen knabbelende vissen (ja, echt!) moest overwinnen om daarna extra te genieten van het heerlijk koude water. En waarom betalen voor een pedicure als die visjes het voor niks willen doen?! 😉 ALhoewel…voor mijn zwaar gehavende voetjes van het vele op blote voeten en slippers lopen was het toch nog niet helemaal voldoende. Dus nu is mijn eerste echte pedicure ooit toch een feit.

Super lekker vers fruit en sapjes scoren aan de kant van de weg. En genieten van de allerheerlijkste thaise gerechten van een familie tegenover onze bungalow. Zoals pad thai, pineapple fried rice, curry en mango pancakes. En dan soms tranend van de hete pepers de boel blussen, met een lekker Chang biertje bijvoorbeeld.

Op onze veranda kijken naar af en aan vliegende kolibries die nectar komen halen uit de bloemen naast ons huisje en verliefd worden op de honden van John. Vooral driepoot is onze favoriet, hij heeft zijn poot verloren aan een illigale val in het regenwoud. En geregeld even schuilen voor een tropisch buitje, geen regen, maar liquid sunshine volgens John. Of zoals ik het zou willen vertalen: wèrme règen 😎

Maar ook ons verwonderen over olifantenritten en de oude (veelal Britse) mannen met jonge Thaise vrouwen. Dat laatste waren we al wel een beetje ‘gewend’ van Gambia, waar het vaak ook de vrouwen zijn die daar een jonge vent aan de haak slaan, maar het blijft een bijzonder fenomeen. En dan de olifanten, aan nare kettingen en met de zitjes nog op hun pijnlijke rug staan ze vaak in het niets te staren. Zonder uitzondering hebben ze allemaal de Phajaan ceremonie doorgemaakt waarin ze door hun mahout (verzorger) zwaar mishandeld worden zodat ze onderdanig en tam worden. Phajaan betekent niet voor niets het breken van de ziel van de olifant. Onbegrijpelijk dat deze industrie dus nog steeds zo groot is en ik word er iedere keer verdrietig van als ik een olifant zie staan. Zo’n mooi, intelligent en gevoelig dier, zoveel leed en waarvoor? Gelukkig zijn er ook plekken waar deze dieren opgevangen worden en we zijn aan het kijken of we daar eens heen kunnen gaan als we straks in Noord Thailand zijn. Wij houden het wel bij zo op de foto gaan met deze Thaise iconen 😉

Een dag voordat we Koh Chang verlieten, kregen we het verdrietige nieuws dat de oma van Joost is overleden. Niet helemaal onverwacht, maar even goed schrikken. En dan voel je de afstand tot thuis even des te meer. Onze eerste cocktail, die we die avond als afsluiter zouden drinken, hebben we dus nog maar even laten schieten. Er komen vast nog genoeg momenten om hier wel van te genieten.

Ondertussen zijn we weer even terug in Bangkok om woensdag op het vliegtuig te stappen naar Myanmar. We wilden wel eens weten hoe het er uitzag in het Khao San road district, bekend als hét backpackersgebied, dus daar verblijven we nu. Even wennen aan een totaal ander straatbeeld, we hebben nog niet eerder tussen zoveel reizigers gezeten. En hoewel ik natuurlijk al wat leuke dingetjes heb gezien en de sfeer echt relaxed is, is de overdaad aan souvenirwinkels en westerse bars toch een beetje too much. Dat en een nacht zonder slaap omdat onze buren het nodig vonden de hele nacht tegen elkaar te schreeuwen, met deuren te slaan en zelfs een raam aan diggelen te helpen (serieus, alsof je in een slechte film zit), heeft er voor gezorgd dat we deze hoek van de stad wel gewoon opzoeken als we daar zin in hebben i.p.v er middenin te slapen.

Goed, tot zover onze belevingen in Zuid Thailand, tot in/na Myanmar!

11 Reactie's
  • Jacqueline
    Geplaatst op 14:48h, 23 december Beantwoorden

    Hi lieve mensen! Eerst jullie beiden nog gecondoleerd met de oma van Joost. Ik kan me voorstellen dat de afstand dan wel extra groot voelt, maar gelukkig zijn jullie er samen en voor elkaar. Wat goed dat jullie die week rust en stilstaan hebben gedaan, om ook even alle indrukken van de afgelopen weken te laten bezinken voordat jullie weer heel veel nieuwe mooie dingen gaan ontdekken. Enuhhh zo te horen hebben jullie toch niet stilgezeten daar maar ondertussen ook genoeg gezien en ondernomen :), maar joh dat zit ook gewoon een beetje in jullie natuurlijk, nieuwsgierig en reislustig, wat dan ook onrustig kan voelen inderdaad. Maar als ik jullie verhaal zo lees, dan zie ik jullie vooral volop genieten, moooi zo :)! Xxx

  • Jos
    Geplaatst op 16:19h, 03 december Beantwoorden

    Ha Luitjes.

    Loslaten en relaxen is een hele klus voor ons als westerlingen, “onrustig worden van de rust”
    Het zijn allemaal ervaringen die uiteindelijk bij alles wat jullie zien, ruiken en proeven veel wijsheden opleveren.
    Blijf genieten en met ons delen.

    Lieveknuffelkusmum.
    .

  • Wim en Tineke
    Geplaatst op 13:26h, 02 december Beantwoorden

    Weer een verhaal waar we naar uit keken. Jullie “Bob en Annie foto” is nu al een collector’s item in de familie. Doe het rustig aan en geniet van al het moois.

    Tineke en Wim

  • Annelies
    Geplaatst op 18:39h, 30 november Beantwoorden

    Lieve Malou en Joost, gecondoleerd met oma.
    Wat vervelend om dan zo ver weg te zitten en een aantal mensen even niet kunnen vasthouden,

    Lijkt mij ook heel spannend die knabbelende visjes.
    Wat een heerlijk tijd en fijne ervaringen hebben jullie weer.
    Ik denk dat jullie nu onderweg zijn naar Myanmar zijn.
    Fijne reis en weer een bijzondere fijne tijd daar.

  • Jos
    Geplaatst op 19:41h, 29 november Beantwoorden

    Bam, een ijskoude noordoosten wind voelde ik vanmorgen toen ik op m’n fietsje stapte om te gaan werken.
    Dus, al heb je wat last van het warme weer …….. het kan altijd erger.
    Zie het maar als een luxe probleem. Geniet van alles wat je ziet. meemaakt. Zo te zien aan de relaxte foto’s doen jullie dat ook.
    Op naar Myanmar, waar het behoorlijk onrustig lijkt te zijn.
    Op de actuele scan voor toeristen is er geen groene (veilige) zone te vinden. Overal kan wel iets gebeuren. Svppp geen risico nemen.
    Dan maar wat korter.
    Veel liefs

  • Sanne
    Geplaatst op 08:33h, 29 november Beantwoorden

    Heerlijk om ook even te relaxen op zo’n lekker eiland! Wel jammer van de ‘wèrme règen’ hahaha.

    Joost gecondoleerd met het verlies van je oma. Super balen om dan zo ver van huis te zijn..

    Geniet er van en veel plezier in Myanmar! Lijkt me een bijzondere bestemming!

    X Sanne

  • Sjoerd
    Geplaatst op 23:00h, 28 november Beantwoorden

    Weer heul veul dank voor het delen van jullie mooie verhalen, foto’s en avonturen met tenenbijtende vissen en watervallen! Weer wat anders dan forellen vangen uit de Franse Tech!

    Stiekem een beetje bekennen dat een doordeweeks vorkje meeprikken langzaam aan wel gemist gaat worden, en niet om te zeggen dat jullie nu in jules Verne tempo dat “rondreisje” moeten gaan afronden, maar alvast bij deze laat weten dat ik bij terugkomst de eerste maand reserveer om wat in te halen 🙈

    Genietse daar nog even en big greetz uit booming R’dam

  • Anoniem
    Geplaatst op 22:27h, 28 november Beantwoorden

    Malou en Joost gecondoleerd met het overlijden van oma.
    Mooie foto`s erbij en een heel ander verhaal dit keer. Dit stukje herken ik nog wel van de mensen die voor jullie daar waren. Aan het mooie strand met een ananaslolly in hun hand.
    Ga gewoon verder met genieten en wennen gaat toch heel snel hè.
    Groetjes en liefs,
    Noud en Agnes.

  • Eline
    Geplaatst op 20:55h, 28 november Beantwoorden

    Haaa Malou en Joost,

    Lekker verhaal weer hoor, begin bijna echt een beetje jaloers te worden nu! 😉 Heerlijke foto’s en verhalen en eten, mmm!
    Ik kijk weer uit naar het volgende verhaal!
    En, betreft het minder leuke nieuws, gecondoleerd met het overlijden van je oma Joost, en Malou. Sterkte ermee van op afstand!

    Liefs!
    Eline

  • Anoniem
    Geplaatst op 16:18h, 28 november Beantwoorden

    lieve Joost en Malou
    dank jullie wel voor de prachtige foto’s en superleuke verhalen. het is zo bijzonder om over, deze voor mij onbekende vertes te lezen.
    het is hier nu koud aan het worden, er staat een zuurkoolschoteltje in de oven maar wat zou ik het graag willen ruilen voor zo’n lekker exotisch hapje bij jullie.
    ik begrijp goed lieve Joost dat je graag een keertje zelf zou willen kokkerellen, weet je nog die lekkere banaantjes uit de koekepan in Kos? het was simpel maar rete-lekker.
    voor nu hele fijne dagen gewenst in Myanmar … blijf voorzichtig alsjullieblieft , liefs uit Oostvoorne

  • Loes
    Geplaatst op 13:15h, 28 november Beantwoorden

    Wat een geweldige foto van die boeddha met kitscherige flamingo’s. Echt het Azië gevoel!
    Ben benieuwd wat Myanmar jullie gaat brengen.

    Als je zelfs op wereldreis nog het gevoel hebt dat je van alles “moet” en je moeilijk kan overgeven aan het “niks doen” in een warm klimaatje dan ben je toch wel echt Nederlands he? ….Dat is voor ons eigenlijk alleen maar goed nieuws want dan komen jullie in 2017 vast wel weer een keertje naar huis en settelen jullie niet ergens in een simpel plaggenhutje op een mooi plekje aan de andere kant van de wereld 🙂

    Ik ken het gevoel. Al vonden wij het juist wel heerlijk om een paar keer “een vakantie” in te lassen op een tropisch eiland. De eerste dagen kostte het even moeite maar als je eenmaal los hebt gelaten was het wel fijn om even echt helemaal niets te hoeven. Belangrijkste dagtaak was om je te verplaatsen van je ontbijt, naar het strand, naar je hangmat, naar het diner ect.

    Hier in dit kikkerlandje is er voor mij juist helemaal geen rust. De drukke decembermaand komt er aan. En de agenda staat vol leuke sociale dingen en werk afspraken en scholingen en..? Dan nog twee stuiterende jongens erbij die strak staan van de spanning in verband met die man met die grijze baard en rode jas. En ons circus is compleet.

    Het wordt hier ook echt decemberweer, de meeste bomen zijn kaal en vannacht heeft het zelfs goed gevroren aan de grond. De jongens zitten in hun winterjas, met rode neusjes onder een dekentje in de bakfiets. Dan is het moeilijk in te denken dat jullie moeite hebben met de benauwde hitte. Dus Toitoi Joost! hopelijk kan jij en je lichaam een beetje wennen aan de constante sauna om in te verblijven.

    We wensen jullie in ieder geval in Myanmar ook veel jolige scooterritjes langs happy boedha’s en hopelijk binnenkort ook tijd voor die eerste echte lekkere cocktail. (nog gecondoleerd Joost).

    Liefs uit Limburg.

Geef een reactie op Eline Annuleer reactie