Ga je mee verdwalen? | Happy Tobaski in Gambia
15955
post-template-default,single,single-post,postid-15955,single-format-standard,ajax_fade,page_not_loaded,,qode-theme-ver-9.4.1,wpb-js-composer js-comp-ver-4.12,vc_responsive

Happy Tobaski in Gambia

Happy Tobaski in Gambia

In september 2015 maakten Joost en ik een kort tripje naar the Gambia. We kozen voor Gambia omdat het niet zo groot is en we daardoor misschien iets minder in de verleiding zouden komen alle dagen dingen te ondernemen. Het was namelijk de bedoeling dat we even tot rust zouden komen na een drukke periode op het werk. Dat relaxen hebben we voor ons doen best veel gedaan, maar natuurlijk kun je niet alleen maar liggen en niks doen als je weer even in Afrika bent. Gelukkig hadden we via via de contactgegevens gekregen van Mo, een leuke jongen die ons graag op sleeptouw nam. We hadden een goede klik en hij nodigde ons uit om later die week Tobaski (het offerfeest) in zijn dorp mee te vieren.

Een vriend van Mo kon op de valreep nog een prachtige jurk voor me maken. De stof had ik zelf even snel uitgezocht en in de regen nam hij mijn maten op. Voor Joost scoorde ik nog even een kaftan. De ochtend van het offerfeest kon ik ‘m op gaan halen in een van de kronkelsteegjes van de lokale markt waar hij zijn werkplaats had. Tussen de stukken vlees, waterkruiken en groenten van die dag paste ik ‘m voordat we verder de binnenlanden in reden. Op verschillende plekken langs de weg waren we de dagen daarvoor al marktjes tegengekomen waar schapen, geiten en een enkele koe verkocht werden. Bij Mo thuis hadden ze met meerdere gezinnen geld bij elkaar gelegd om een koe te kopen. Deze zou na de dienst, geleid door de plaatselijke Imam, door een aantal mannen uit het dorp geslacht worden. Ook daar waren we voor uitgenodigd.

Bij aankomst op de compound van Mo’s familie werden we heel warm ontvangen. We gaven ons offergeschenk (een zak rijst) en gingen alle huizen af om gedag te zeggen. We aten een door Mo’s moeder klaargemaakte brij van granen, melk en suiker en reden daarna naar een centrale plek in het dorp waar de dienst plaatsvond. Joost ging met Mo en zijn vrienden mee en ik mocht bij zijn moeder en andere vrouwen uit de familie zitten. Joost stond vooraan bij de Imam en Mo vertaalde alles wat er gezegd werd. Ik keek goed naar wat de vrouwen om mij heen deden en deed hetzelfde, want we verstonden elkaar niet. Ook (glim)lachten we wat af en zo voelde het toch een beetje alsof we elkaar begrepen.

 

De kindjes uit de familie waren in eerste instantie wat verlegen en draalden om Joost en mij heen – “Durven we ze een hand te geven of niet?”. De dapperste van het stel stapte stoer naar voren en hij streelde met zijn vinger over Joost zijn arm. En toen volgde de rest natuurlijk vanzelf. We werden van alle kanten geaaid en onze handen werden niet meer losgelaten. Mo vertelde dat de meeste kinderen nog nooit een blanke huid hadden gezien, laat staan gevoeld. Ineens ben je je dan bewust van een verschil in huidskleur, dat blijft toch iets bijzonders. Op zo’n moment is dat verschil er even, maar niet veel later is dat ook weer verdwenen omdat je gewoon wordt opgenomen in een groep mensen die zo gastvrij is om je bij hen thuis uit te nodigen.

En toen we terugkwamen bij de compound was het (door mij lichtelijk gevreesde) moment daar: de koe zou worden geslacht. We waren het er allebei over eens dat, als het ons zou worden aangeboden, we toe zouden kijken. Het voelde hypocriet om dat niet te doen, ondanks dat we af en toe wel moesten slikken toen het eenmaal zo ver was. Ik zal de details maar even weglaten, maar het was zowel iets natuurlijks als iets verdrietigs. Iets met niet al te scherpe messen en een traan (echt waar!) die over de koe haar wang rolde toen ze doorhad dat verzetten geen zin meer had.

We zouden de rest van de dag blijven en na het eten nog met de vrienden van Mo op pad gaan, maar omdat ik niet lekker werd besloten we terug te gaan naar het hotel. Jammer dat we de dag niet helemaal mee konden maken, maar het was heel mooi om ook die kant van Gambia gezien te hebben.

1Reactie
  • Mia Hoeijmakers
    Geplaatst op 13:15h, 01 februari Beantwoorden

    Geweldig mooi verhaal!!! Complimenten Malou!

    Ook prachtige foto’s!

    Ik voel mezelf al week worden na het lezen over “die koe”,

    Wel een late reactie maar ik had vanmorgen jou jarige mam aan de lijn en die vertelde over jou en Joost, haha.

    Heel veel plezier en geweldige leerzame reizen samen.

    Mia (nicht van mam)

Geef een reactie op Mia Hoeijmakers Annuleer reactie